Kabutare en Kibuye : een wereld van verschil...

Hallo iedereen !

Even een update van onze bezigheden alhier…

Zoals gezegd zijn we vrijdagmorgen naar Kibuye vertrokken – dit na een nachtje van wacht geweest te zijn in het ziekenhuis – hoewel die wacht wel met een korreltje zout te nemen viel – met 1 wonde ten gevolge van een messengevecht (dat was toch het verhaal – bij nadere inspectie leek de zogenaamde wonde ons eerder toegebracht te zijn door een playmobielmesje) en 1 bevalling (uitgevoerd door tjalina) hebben we ons nu ook niet bepaald doodgewerkt – wat daarom niet wil zeggen dat onze nachtrust fantastisch was – met 2 in 1 operatiebedje is qua comfort nogal te vergelijken met het comfort in een ollandse supposed-to-be slaapbus op weg naar één of ander skioord (remember mon cher Kristof ;-))

Over werken gesproken - misschien is het wel interessant om eerst even te vertellen over donderdag - onze operatiedag...

De anesthesist was ziek - dus ging een verpleger het zonder enig probleem van hem overnemen... Ik uitte hierover mijn twijfels tegen de dokter - liet vallen dat er zowiezo al geen monitoring was - dat de operaties niet urgent waren - of dat wel verantwoord was van dat risico te nemen... Uiteraard wel. Was het logische antwoord. Die verpleger heeft een anesthesie-opleiding gehad. Bon. Daar kan een mens natuurlijk weinig tegen inbrengen nietwaar...

De eerste patiënte was een jong meisje dat een anale condylomectomie (het wegsnijden van een soort anale wrat) moest ondergaan. Na een shot ketamine werd ze verondersteld in slaap te zijn. 1 ding was duidelijk en dat was dat haar stembanden bij het insnijden van haar perineum allesbehalve in slaap waren en haar voet die mijn gezicht op een haar na raakte ook niet...

De volgende patiënt was een oudere man met een hydrocoele (water in zijn teelbal)... Patiënt wordt in slaap gebracht - de chirurg verlaat nog even de operatiezaal - tegen dat hij terug is is die mens alweer compleet wakker - geen probleem - beetje ketamine bijspuiten - vooral niet wachten tot hij terug slaapt - hup beginnen snijden in zijn scrotum - die vent hing uiteraard bijna tegen het plafond...
Daarna scheen hij dan toch even rust gevonden te hebben - maar niet voor lang - in het midden van de operatie werd hij weer wakker - begon natuurlijk te schoppen en wilde om begrijpelijke redenen van de operatietafel springen - hoe zoudt ge zelf zijn - die mens voelde hoe zijn edele organen met het bistourimes werden gemanipuleerd - edoch de wakkere patiënt vormde uiteraard alweer geen enkel probleem - dan moest muriel maar even haar gewicht in de schaal werpen om hem liggende te houden... Blijven opereren - vooral blijven opereren - en vooral niet wachten tot de patiënt opnieuw slaapt... Steriliteit?? Veiligheid?? Patiëntenrechten??
Ik was echt geshockeerd en enorm kwaad om deze manier van handelen die naar mijn mening toch wel verre van correct te noemen valt...

Tijdens de operatie kwam tjalina trouwens binnen met de mededeling dat er een vrouw was binnengekomen met placenta praevia en blijvend bloedverlies sinds die ochtend - een spoedgeval dus - bij ons ligt zo'n vrouw binnen de twee minuten op tafel en binnen de vijf minuten is dat kind eruit gehaald...
Hier... een uur... De verpleger die de rachi-anesthesie moest geven was een klapke aan 't doen - maakte geen enkele aanstelten om snel af te komen - toen tjalina hem sarcastisch vroeg of hij misschien zo vriendelijk wilde zijn even een leven te komen redden vond hij het dan toch opportuun zijn gesprek af te ronden - de dokters waren op 't gemak aan 't lachen en onnozel aan 't doen - dan op 't gemakse die vrouw op tafel - nog meer op 't gemakske afdekken - een gebedje doen - op 't gemakske eerst nog een littekentje uitsnijden - tjalina en ik waren er beiden zeker van dat dat kind dood ging zijn...
Het kind ademde dan toch nog toen het eruit kwam - wel heel hypotoon - een uur later nog altijd trouwens - enfin - hij leeft - maar hoe hij zal worden dat is ten zeerste de vraag...

Na dit korte intermezzo - opnieuw naar het weekend...

En route pour Kibuye dus de volgende ochtend – met een tussenstop in Gitarama – de 2de grootste stad van Rwanda - niet zoveel spectaculairs te zien hier - misschien interessant om weten is dat Rwanda in deze stad door het volk tot republiek werd uitgeroepen in 1961 - hoewel ik mij kan voorstellen dat deze informatie niet echt tot jullie verbeelding spreekt...

Na in Gitarama kennis te hebben gemaakt met enkele sympathieke studenten die ook onze richting uit moesten - Rwanda loopt tot onze grote vreugde over van de studenten - en na het rugbyachtige gevecht om een beperkt aantal busticketjes voor veel meer geïnteresseerden te hebben gewonnen - konden we genieten van de prachtige rit van Gitarama naar Kibuye... Het landschap deed ons wat denken aan de Mediterrane Alpen - hoewel de duizenden bananenbomen en de kleurrijk geklede inlanders het geheel een stuk exotischer maakten...

In Kibuye logeerden we in Hotel Golfe Eden Rock - ruime kamers - een duizelingwekkend uitzicht over het Kivumeer met daarachter het Congelese gebergte - het perfecte kader voor een romantische huwelijksreis - Tjalina was dan ook erg gelukkig met mijn gezelschap ;-) Graptje hé Pol - graptje ;-)

Het weekend was ronduit zalig... Heel relaxerend... Lezen - zwemmen - rondkijken - wandelen - met een bootje naar Amahoro Eiland (vredeseiland) gevaren - alweer gezwommen - aangestaard geworden - kennis gemaakt met 2 Vlaamse dames die werkten voor Artsen zonder Vakantie - nog meer gezwommen - in tussentijd ook nog eens om 1u 's nachts van kamer gewisseld wegens een verjaardagsfeestje en bijhorende disco-music naast onze deur (nee - we waren niet uitgenodigd - onbegrijpelijk hé :-)) - fotoshoot gehouden - nog meer gezwommen - kortom - zalig...

Als je rondslentert in deze idyllische omgeving, kan je moeilijk geloven dat in Kibuye de meest massale uitroeiing van Tutsi's heeft plaatsgevonden in heel Rwanda... 9 op 10 van de 60 000 Tutsi's die er voorheen woonden werden op enkele maanden tijd vermoord... De genocide memorial church die op een heuvel boven de stad staat, is daarvan een stille getuige...
De gedachte hieraan doet een mens huiveren... Hoe in godsnaam is dat toch kunnen gebeuren, blijf je je steeds afvragen...

Zondagavond zijn we dan nog even langs Kigali gepasseerd - bij Philippe en Dorothée - om ervaringen uit te wisselen en om ons volgend weekend naar Nyungwe Forest te plannen... Het was leuk hen nog eens te zien! Minder leuk was de wekker om 5u deze morgen... Alweer de bus op voor een ritje naar dear old Butare - ons stadje - onze thuis hier in Afrika... Ik moet toegeven dat ik het al een beetje begon te missen...

Tot hier enkele ervaringen...
Wij zouden jullie nog eens willen bedanken voor jullie vele reacties - zowel op de blog als in onze mailbox!!

Heel veel groetjes en tot de volgende keer!

Muriel
xxx

Pictures will follow...
Ook even vermelden dat we de foto's regelmatig van plaats veranderen - dit om jullie alert te houden :-)